Համաշխարհային քաղաքականությունը՝ «Ֆարլեյի օրենքով»

«Ֆարլեյի օրենքը» վերաբերում է ամերիկյան ընտրութուններին: Անվանումը ստացել է 20-րդ դարի կուսակցական աճպարար Ջեյմ Ֆարլեյի գործունեության արդյունքում: «Օրենքի» էությունը հետևյալն է. ընտրական տարվա հոկտեմբերի կեսերին ամերիկացիները ներքուստ որոշում են, թե ում են կողմ քվեարկելու, նրանց որոշումը կարող է փոխել պատերազմը, ընտրյալի հանկարծակի մահը կամ հոկտեմբերի կեսից մինչև նոյեմբերի 5-ը կատարվող որևէ խոշոր իրադարձություն:

Վերը նշվածի համատեքստում «Նյու-Յորք Դեյլի նյուս»-ի՝ 1956 թվականի նոյեմբերին հրատարակված հոդվածից մի հատված. «Պետքարտուղարության, Պենտագոնի և քաղաքական երկու կուսակցությունների գլխավոր դեմքերը չեն կասկածում, որ Իսրայելը Եգիպտոսի դեմ ռազմական գործողություններ է սկսել լիակատար համոզմամբ, որ Միացյալ Նահանգները երկրի նախագահի ընտրությունների նախաշեմին հրեական պատերազմի դեմ չի համարձակվի որևէ բան ձեռնարկել, այլ հակառակը՝ ամեն բան կանի, որպեսզի Իսրայելը հաղթի»:

«Ֆարլեյի օրենքի» մասին նման երկար նախաբանի պատճառն օրեր առաջ ՄԱԿ ԳԱ-ի պաղեստինյան հարցով բանաձևի ընդունումն էր և քվեարկությունը, որտեղ 124 պետություն աջակցել էր բանաձևին, 14 պետություն՝դեմ եղել, 43 պետություն՝ ձեռնպահ մնացել քվեարկությունից: 14 դեմ պետություններից էին ԱՄՆ-ը, Իսրայելը, Հունգարիան և Չեխիան:

Քվեարկությունը խոսում է այն մասին, որ իրականում Ամերիկայում իշխում են այն մարդիկ, ովքեր ստեղծել են Իսրայել պետությունը:

Ներկայիս գլոբալ հակամարտությունը տեղի է ունենում երկու հիմնական խմբերի միջև՝ ՆԱՏՕ-Իսրայել դաշինքն ընդդեմ Ռուսաստան-Չինաստան-Իրան փաստացի դաշինքի:

Հակամարտության էությունը բազմաբևեռ և միաբևեռ աշխարհն է:

ՆԱՏՕ-Իսրայել դաշինքի նպատակը միաբևեռ աշխարհ կառուցելն է, որտեղ նրանք, ունենալով հեգեմոն դեր, աշխարհը տանելու են մեկ ազգ, մեկ մշակույթ, մեկ համաշխարհային կառավարություն տրամաբանությամբ:

Ռուսաստան-Չինաստան-Իրան դաշինքը այս ամենին հակադրում է պետությունների սուվերենության գաղափարը՝ մշակութային ինքնատիպության պահպանմամբ, գիտատեխնիկական և տնտեսական համագործակցությամբ:

Սառը պատերազմից անմիջապես հետո սկիզբ առած այս գլոբալ հակամարտությունը , անցնելով մշակութային-հոգեբանական, ֆինանսատնտեսական մեծ պատերազմները, հասել է մեծ ռազմական առճակատման փուլին:

«Ֆարլեյի օրենքի» հիշատակման ամբողջ իմաստն այն է, որ միաբևեռ աշխարհ կառուցողների ճամբարում գործում են Իսրայելի շահերով՝ ամբողջ Հավաքական Արևմուտքի երկրներով և նրանց արբանյակ երկրներով, և ըստ «օրենքի» «գործը» սկսելու հավանական ժամկետը հոկտեմբերի կեսից նոյեմբերի 5-ն է:

«Գործ» կոչվածը պետք չէ դիտարկել միայն տաք պատերազմի տեսքով, կլինեն երկրներ, որտեղ ներքաղաքական իրավիճակը կաշխատի հօգուտ ՆԱՏՕ-Իսրայել դաշինքի:

Այս ամենը պրոյեկտենք Հարավային Կովկասի վրա:

Վրաստանի նախագահ Սալոմե Զուրաբաշվիլին բաց տեքստով, ուղիղ ասաց՝ սպասվող ընտրությունները քաղաքական չեն, գոյաբանական են, այսինքն՝ Վրաստանը որոշելու է լինել ՆԱՏՕ-Իսրայել առանցքի հետ կամ այս առանցքի դեմ, ինչն անցնցում չի կարող լինել:

Ադրբեջանը զինվում և զորավարժություններ է անում, Ալիևի և Ադրբեջանի պետական հռետորաբանությունն ուղղված է Հայաստանի դեմ նոր պատերազմի լեգիտիմացմանը:

Հայաստանի դեպքում խնդիրը շատ ավելի բարդ է. ՆԱՏՕ-Իսրայել դաշինքը մի կողմից «հայկական մայդան» է փորձում կազմակերպել (Նիկոլի հակառուսական հայտարարությունների և ԱԱԾ «բացահայտման» պատճառն Արևմուտքից վախն է), մյուս կողմից հրապարակ է նետել «Զանգեզուրի միջանցքի» հարցի արագ լուծումը, որն ուզում են լուծել ռազմական ճանապարհով, որի դեպքում կհասնեն իրենց պլան մաքսիմումին՝ Հարավային Կովկասը մեծ պատերազմի նոր թատերաբեմ:

Հարավային Կովկասում ՆԱՏՕ-Իսրայել դաշինքի հակառակորդը մեր բնական դաշնակից Ռուսաստանն է, որն արտաքին ճակատից զատ կատաղի պայքարի մեջ է ներսում՝ թշնամի դաշինքին ծառայողների դեմ, պայքարն այնքան է սրվել, որ Սոլովյովն իր եթերում ակնարկում է Պուտինի հրաժարականի մասին:

Հարավային Կովկասը Մեծ Մերձավոր Արևելքի հյուսիսային դարպասն է, որտեղ դաշինքի գլխավոր դերակատար և Մերձավոր Արևելքի առանցքային պետություն Իսրայելի ցեղասպան պատերազմը Գազայից տեղափոխվում է Լիբանան՝ հավանաբար «օրենքով», այսինքն՝ հոկտեմբերից կսկսվի իրական լայնամասշտաբ պատերազմ:

Այս շատ մեծ աշխարհագրություն ունեցող, թանձրաբարդ աշխարհաքաղաքական իրողությամբ պայմանավորված՝ «Ֆարլեյի օրենքով» հոկտեմբերի կեսից առաջ Հայաստանում սպասվում են իրադարձություններ, որոնք կարող են ընդհուպ հասցնել հայկական մայդանի, իսկ դրանից առաջ թիրախավորվում է Հայկականության գրեթե երկուհազարամյա երաշխավոր Հայ առաքելական եկեղեցին և Հայոց պետականության գոյության երաշխավոր Ռուսաստանը:

Ազատ Ադամյան

Մեկնաբանություններ